Zoek voor deze voorjaars meditatie een plek waar je rustig kunt zitten of liggen zonder afgeleid te worden.
Ga ontspannen liggen of zitten. Breng je aandacht naar binnen en voel bewust je lichaam. Loop met aandacht door je lichaam van je hoofd tot je voeten en geef elk deel even je aandacht zonder iets te veranderen en zonder er een oordeel over te hebben. Doe dit heel rustig en neem waar welke gevoelens of gedachten je hebt bij elk lichaamsdeel.
Volg ook enige tijd je ademhaling. Je adem gaat in en uit, zoals de golven in een eeuwigdurend ritme op het strand rollen. Neem het waar als een onpartijdig waarnemen. Blijf volledig wakker en alert.
Vraag je af wat jij wilt brengen op deze aarde. Iets wat ten diepste zin en betekenis geeft aan jouw leven. Waarom ben je hier en wat kom je hier doen? Het hoeft niet iets groots te zijn; het kan ook een klein subtiel verlangen zijn.
Kun je verbinding maken met het vuurtje van jouw passie en verlangens? Iets waar jij blij van wordt. Neem de tijd om vanuit een gevoel van verwondering te ontdekken wat zich aandient op dit moment.
Misschien heeft het nog geen woorden en is het niet concreet. Maar wellicht kun je ergens in je lichaam het verlangen naar beweging voelen. Het verlangen naar nieuw leven en om op jouw unieke manier een bijdrage te leveren aan deze wereld. Voel deze plek in je lichaam. Misschien zit het bij je hart, hoofd of handen?
Stel je voor dat het licht zich verder uitstrekt buiten jou. Buiten de ruimte waar je nu bent en verder om jou heen. Meters en misschien wel kilometers om jou heen is jouw passie en verlangen in de wereld zichtbaar en voelbaar. Kijk maar tot hoever jouw licht mag schijnen en de wereld omarmt.
Blijf zo enige tijd even liggen en ervaar de ruimtelijkheid en vrijheid waarmee je jouw licht in de wereld zet. Kom langzaam weer terug en neem de tijd om de indrukken te verwerken uit deze meditatie.
(je kunt de meditatie afsluiten met ontspannende muziek)
Soms weet je het even niet. Hoe nu verder? Je staat op een kruispunt van je leven en weet niet welke richting je op moet gaan. Hoe nu verder met je carrière of met je relatie? Of hoe verder na je pensioen of na een scheiding of verlies.
Je vraagt je misschien af hoe je om moet gaan met een lastige situatie of hoe je meer zingeving en plezier in je leven kunt brengen? Vaak heb je alle mogelijkheden al oeverloos in gedachten afgespeeld en kun je maar geen keuze maken of het lukt je niet om in beweging te komen.
De ratio helpt je meestal niet op zo een moment. Je blijft in je hoofd maar in kringetjes ronddraaien en komt niet tot een antwoord. Alle plussen en minnen heb je al diverse keren tegen elkaar afgewogen en het lijkt erop dat het rationele antwoord niet overeenstemt met je innerlijk voelen.
Belemmeringen
Vaak weet je van binnen wel welke richting je op wil, maar er zijn allerlei belemmeringen die je tegenhouden om de stap te zetten. Zo is er de angst om wat anderen zullen zeggen. De angst om gek of raar gevonden te worden en om niet buitengesloten te worden in de familie- of vriendenkring. Je bent misschien bang om buiten de gebaande paden te lopen of de angst om een flater te slaan en vrienden kwijt te raken als je een andere koers gaat varen.
Ook zelfvertrouwen speelt een rol in het maken van keuzes. Of eigenlijk te weinig vertrouwen in jezelf. Kan ik het wel? Is dit wel voor mij weggelegd? Stel dat het mis gaat? Stel dat ik het verkeerd zie en een foute keuze maak? Het is voor mij een te grote sprong of het is financieel niet haalbaar.
Dit zijn allemaal rationele, persoonlijke en emotionele argumenten. Maar het belemmert je misschien wel om te doen waar je hart om schreeuwt en welke weg je het liefst zou gaan.
Keuzes gaan gepaard met ongemak en spanning
Het maken van een keuze is niet altijd makkelijk. Denk niet dat je lekker relaxed, onderuit op de bank een keuze kunt maken. Keuzes gaan gepaard met ongemak en spanning. Het plaatst je buiten je comfortzone. Het brengt je buiten gebaande paden, die vragen om ontdekt en ontgonnen te worden. Vernieuwing brengt altijd onzekerheid, omdat je nooit zeker weet waar jouw keuze toe zal leiden.
Hoe ziet jouw ideaalplaatje er uit?
Stel dat je droomt over jouw toekomst. Hoe ziet het ideale plaatje er dan uit. Maak in gedachten een beeld van een ideale situatie met betrekking tot jouw werk, hobby’s, relaties of jouw bijdrage aan de wereld, alsof je naar een film kijkt. Misschien zijn er meerdere scenario’s die je in gedachten doorloopt. Probeer vrij te fantaseren, maak het groot en laat in dit stadium alle praktische, rationele of financiële bezwaren even buiten beschouwing.
Hoe ziet het er uit? Hoe zie je jezelf in deze situatie en hoe voel je je erbij? Misschien springt er iets uit waar je onverwachts warm voor loopt. Een beeld waar je lichaam enthousiast op reageert en waar je hart sneller door gaat kloppen. Een gevoel van wat zo bij jou past en waar je tegen alle verdrukking in toch voor wil gaan.
Van binnen naar buiten
Iets in jou weet het zeker! Dit is wat je wil doen of dit is de weg die je in wil slaan. En als het verlangen groter wordt dan de angst van alle belemmeringen, dan ga je er voor!
De volgende belangrijke stap is om het van binnen naar buiten te brengen. Van het gecreëerde ideaalplaatje in de veilige omgeving van je gedachten naar de realiteit van alledag. Maak het concreet door er met anderen over te praten. Vertel over jouw dromen, je gedachten, je verlangens en hoe je dit vorm wilt geven. Probeer jouw enthousiasme over te brengen naar anderen, zodat ze mee gaan denken met jouw plannen en je feedback kunnen geven. Dit levert vast weer nieuwe ideeën op, zodat jouw verlangen steeds meer bevestigd wordt en kan groeien.
Omgekeerd kan natuurlijk ook. Men kan ook negatief reageren op jouw ideeën. ‘Hoe kom je er bij, of dit gaat je vast niet lukken’. Neem alle feedback op een positieve manier ter harte en onderzoek of je jouw oorspronkelijke ideeën moet bijstellen.
Luister naar de fluistering van je ziel
Blijf trouw aan wat je diep van binnen voelt en durf ervoor te gaan. Luister naar de fluistering van je ziel, want wat werkelijk voor jou bestemd is, zal zijn weg naar jou vinden.
In de inspiratiecyclus ‘Een goed gesprek’ organiseert ZenCenter inspiratiedagen in 2025.
21 maart 2025 inspiratiedag ‘Hoe nu verder’ Klik hier voor meer informatie. 19 september 2025 inspiratiedag ‘Innerlijke vrijheid’ Klik hier voor meer informatie.
Wie verlangt er niet naar een moment van rust en bezinning? Even weg van de drukte, verplichtingen en keuzestress van alledag. Ontdek het om innerlijk vrij te zijn. Laat de wereld achter je en dompel jezelf onder in de serene sfeer van een sfeervol klooster.
Omgeven door de hectiek van alledag – stress, prestatiedruk, verplichtingen en verwachtingen – lijkt vrijheid soms een verre droom. Maar is er een diepere kant in jou die, ondanks alle beperkingen, toch vrij is en zich vrij voelt.
Etty Hillesum liet ons in ‘het verstoorde leven’ zien dat innerlijk vrij zijn niet afhankelijk is van uiterlijke omstandigheden. Ondanks onderdrukking en angst had zij een onwrikbare geestelijke vrijheid en wist zij zich te verheffen boven de terreur van de oorlog. Dat gold ook voor Nelson Mandela, ondanks een jarenlang verblijf in de gevangenis bleef hij trouw aan zijn idealen en behield hij een innerlijke vrijheid.
Trouw blijven aan jezelf
Tijdens de inspiratiedag ‘Innerlijke Vrijheid’ onderzoeken we wat innerlijke vrijheid voor jou betekent. Hoe kun je, zelfs in moeilijke situaties, trouw blijven aan jezelf? Door middel van meditatie, de natuur en inspirerende gesprekken ga je op zoek naar een diepere laag van vrijheid in jezelf. Een vrijheid die altijd in jou aanwezig is.
Het lijkt een tegenstelling om juist in een klooster de vrijheid te zoeken. Misschien hebben we het idee dat een klooster een plek is van onvrijheid. waar je afgesloten bent van de ‘vrije’ wereld en je verplicht tot een strak levensritme. Toch is juist het klooster van oorsprong een plek van meditatie en contemplatie. De essentie van het kloosterleven overstijgt religieuze kaders en raakt universele thema’s van zingeving, eenvoud en innerlijke vrijheid.
Inspiratiedag 19 september
De inspiratiedag ‘Innerlijke vrijheid’ biedt een combinatie van reflectie, gesprekken en rustmomenten om je opnieuw op te laden en geïnspireerd huiswaarts te keren. Laat de drukte van alledag achter je en keer terug naar de essentie: naar jouw innerlijke vrijheid.
Gun jezelf een dag van stilte, bezinning en hernieuwde inspiratie. Je bent van harte welkom!
De inspiratiedag ‘innerlijke vrijheid’ vind plaats op 19 september in conferentieklooster Samaya, in Werkhoven. Lees meer en meld je hier aan.
Ieder heeft in het leven een rugzak die we met ons meedragen. Deze rugzak is gevuld met met meningen, oordelen, positieve en negatieve ervaringen. Is jouw rugzak een lust of een last?
Wat draag jij met je mee?
Onze rugzak is gevuld met alles wat we in het leven hebben vergaard. Wat we hebben meegekregen van onze ouders, de opvoeding en opleidingen. En alle levenservaringen, die ons hebben gevormd tot wie we zijn of denken te zijn. Een verzameling van fijne herinneringen of juist traumatische gebeurtenissen. Een rugzak vol met emoties, gevoelens en gedachten, die we met ons meedragen en die op onze ‘harde schijf’ zijn ingebrand.
Zo een rugzak heeft voordelen, want het geeft een gevoel van zekerheid en controle over het leven. Het geeft de kaders aan waarin we ons veilig en vertrouwd kunnen bewegen. Misschien heb jij ook mooie dingen verzameld, die je tot steun zijn in je leven. Maar het heeft ook nadelen. De inhoud van je rugzak kan je ook in de weg zitten of te zwaar op je schouders drukken, waardoor je je misschien afzet tegen situaties of personen. Je kunt verstrikt raken in het web van aannames, emoties en verwachtingen over wie je bent en wie je moet zijn.
Inventarisatie van gevoelens en gedachten
Op momenten dat de last te zwaar wordt kun je onderzoeken of alles wat je verzameld hebt nog wel nodig is en of er niet iets opgeruimd kan worden. Maak een inventarisatie van jouw rugzak. Schrijf eens op waar je tegen aan loopt. Welke gedachten of gevoelens zitten je in de weg. Wat drukt nu zwaar op je schouders en staat dit nog in het nu. Waar zou je afscheid van willen nemen en wat wil je absoluut behouden. Welke (oude) verhalen kom je tegen die op dit moment niet meer actueel zijn.
Ooit is het belangrijk voor je geweest
Bedank in gedachten alles wat nu weg kan, want ooit is het belangrijk voor je geweest of heeft het je (onbewust) iets geleerd, hoezeer je je er misschien tegen verzet. Door het op te schrijven of te benoemen breng je ordening aan en maak je duidelijk welke thema’s echt belangrijk zijn om aan te werken. Realiseer je dat jij niet je rugzak bent en dat je als een objectieve waarnemer naar de inhoud kunt kijken. Geen gemakkelijke opgave, maar de moeite waard om grote schoonmaak te houden en opnieuw richting te geven aan je leven.
Meditatie of een stiltewandeling kan je helpen om je mind leeg te maken en te voelen wat je hart je ingeeft, waardoor je je kunt bevrijden van de last van je rugzak en weer open staat voor het nieuwe en onverwachte….
“Ik heb nooit geweten hoe weldadig stilte kan zijn. Ik heb nooit geweten hoe weldadig het was en hoe wij dat alsmaar overschreeuwen. Er viel iets weg. Het werd nog stiller. Plotseling was daar het heel diepe besef dat ik, als alle gedachten verwaaid zouden zijn, dan de diepste zin van alles zou raken. Van kinderen, van geboren worden, van dood, van wie ik ben. Plotseling daagde er iets, en wel dat die diepste zin ontzettend eenvoudig is. Ontzettend simpel. Dat we alleen al die drukte van ons af moeten gooien. Dat we in die stilte moeten leren luisteren. Luisteren naar wat voorbij woorden is. Voorbij ons permanente geschreeuw. Voorbij onze drukte. Nog even, nog even, ik voel het, het zal er zijn!”
Bovenstaand autobiografisch verhaal werd geschreven door een Russische zakenman, die net de trein had gemist en daardoor 24 uur moest wachten. Wachtend in de stilte van het bos kwam hij tot deze bijzondere gewaarwording. Interessant om te weten is dat deze atheïstische Rus, verstoken van enige religiositeit, toch in de diepte van zijn hart dit universele gevoel wist te ervaren. (vrij bewerkt naar ‘je kunt er niet uitvallen’/Ton Lathouwers)
Was het maar zo eenvoudig
Was het maar zo eenvoudig en konden we allemaal maar even gaan zitten en dat alle levensthema’s dan gelijk duidelijk worden. Misschien is het ook wel eenvoudiger dan we denken en kunnen we door stil te zijn tot bijzondere innerlijke inzichten komen.
Soms moet je door een muur van onwil, verveling en pijn heen breken om een glimp op te vangen van een dimensie achter de stilte en het geraas van alledag. Het is zeker niet zo dat je altijd stil op je matje moet gaan zitten. Een wandeling in de natuur brengt je soms ook naar een dieper Zijn, maar het kan ook gewoon zomaar plotseling uit de lucht komen vallen.
Een glimp van de eeuwigheid
Mijn ervaring was op de snelweg tussen Alkmaar en Haarlem. Dus geen meditatiemoment in de stilte van de Zendo. Niks van dit alles. Nee, met een snelheid van 120 kwam ik van een training in Castricum en op weg naar huis kwam het zomaar uit de lucht vallen. Een ongewone helderheid en alertheid. Een gevoel of alles samenviel en ik onderdeel werd van een warme samenhang met alles en iedereen om me heen. Ik heb nog dagen erna dit wonderlijke gevoel vast kunnen houden en nu nog na jaren blijft deze herinnering me bij alsof ik een glimp van de eeuwigheid heb ervaren.
Terwijl ik dit schrijf merk ik dat deze ervaring als een futiliteit kan overkomen. Het is ook onmogelijk om de juiste woorden te vinden om deze diepere ervaring achter de stilte weer te geven. Er zijn geen woorden om dat wat ‘onbenoembaar’ is te benoemen. Deze woorden blijven verscholen in de stilte van mijn hart. Toch laat deze herinnering diepe sporen na. Het verwijst naar een oervertrouwen en me opgenomen te weten in een alomvattende liefde.
Is hiermee mijn leven veranderd? Nou nee. Ik blijf worstelen met mijn dagelijkse sores. Zoals in het Boeddhisme zo mooi wordt verwoord: ‘Vóór de verlichting hout hakken en eten koken en ná de verlichting hout hakken en eten koken’. Ogenschijnlijk is er niets veranderd, maar toch is alles anders.
Ervaring van jouw unieke moment
Misschien heb jij zelf ook eens in een uniek moment ervaren dat de wereld even stil stond en je opgenomen werd in een warm eenheidsgevoel waarin je de diepste zin van alles kon raken. Een ervaring om nooit te vergeten, die misschien ook als ‘onbenoembaar’ in je hart schuilt?
Wil je toch een poging wagen om jouw ervaring te delen? Geef een commentaar of reactie op dit artikel. Bij voorbaat hartelijk dank.
“Als niets meer helpt, vertrouw ik op de stem van mijn hart”
Ieder heeft zo zijn levensbagage. Dat geldt ook voor mij. Een rugzak vol met opgebouwde ervaringen, kennis, meningen en oordelen. Deze bagage geeft een gevoel van zekerheid, controle en veiligheid. Het is prettig omdat het me onderscheid. Het geeft stem aan mijn ego, aan mijn authentieke zelf, aan wie ik ben en wat mijn rol is in deze wereld. Maar het geeft ook een begrenzing aan tussen jou en mij.
Gevangen in eigen web
Deze bagage staat me ook in de weg omdat ik gevangen zit in mijn eigen gecreëerde web van plaatjes en zekerheden over wie ik ben en moet zijn. Dat merk ik vooral in contacten met anderen of in nieuwe situaties.
De ander heeft natuurlijk ook een eigen bagage en een eigen web van zekerheden en waarheden, welke meestal niet gelijk is aan die van mij. Dus is er spanning. Soms in positieve of soms in negatieve zin. Het kan zijn dat ik makkelijk meega in de overtuigingen van anderen, maar soms is er een crisis nodig of een harde confrontatie om mijn standpunten te herzien of verharden mijn standpunten zich juist.
Al sinds mensenheugenis is dit spanningsveld oorzaak van misverstanden, onbegrip en leed. Niet alleen op kleine schaal maar ook op het wereldtoneel met oorlogen en religieuze en culturele spanningen.
Bevrijden van eigen web
Kan ik uitstijgen boven dit strijdgewoel en me bevrijden van mijn eigen web? Kan ik me bevrijden van het idee dat ik niet het web zelf ben maar een vrij en onbegrensd persoon? Als ik met mijn rug tegen de muur sta en niets meer lijkt te helpen, kan ik dan vertrouwen op het enige wat mij nog rest: de stem van mijn hart?
In een mooi zenverhaal wordt het verhaal verteld van de vlinder die gevangen zit in een bronzen torenklok. De vlinder blijft zich eindeloos uit alle macht te pletter vliegen tegen de harde wand om zich te bevrijden. Uiteindelijk moet hij zijn pogingen opgeven om er op eigen kracht doorheen te breken en laat hij zich vallen. En dan valt hij de vrijheid tegemoet en daarmee de onbegrensdheid van het leven.
onze unieke vrijheid tegemoet
We hebben allemaal wel eens het verlangen om ons in vrijheid te laten vallen en de strijd op te geven. In ieders leven zijn er wel momenten dat je vast loopt, het niet meer weet, overspoeld wordt door gevoelens van depressie, angsten, eenzaamheid of verdriet. Ondanks dat, weerhoudt het er ons van om ons volledig over te geven en te vertrouwen op het onbekende. De moed te hebben om je over te geven aan de stem van je hart.
Behoefte aan een moment van stilte en reflectie
Misschien zijn de vele Boeddhabeeldjes die je vaak ziet bij mensen in huis, wel een afspiegeling van dit verlangen. Alsof er tussen alle hectiek van het leven behoefte is aan een moment van stilte, overgave en reflectie. De behoefte om je even helemaal ‘zen’ te voelen en los te komen van het vastgeroeste web van overtuigingen, gevoelens, oordelen en verwachtingen en te luisteren naar wat zich door alle twijfels heen aandient in de stem van je hart.
Luisteren naar de stem van mijn hart
Meditatie of de stilte in de natuur kan je bewust maken van het web waarin we gevangen zitten. Door de mind leeg te maken ervaren we een gevoel van wakkere aanwezigheid en kunnen we een oordeelloze ruimte creëren waarin je vrij blijft van je eigen web. Geen makkelijke uitdaging maar wel een uitdaging waar we in alle puurheid kunnen luisteren naar ons intuïtief weten, naar de stem van ons hart.
De ander tegemoet treden van hart tot hart
Als we de ander tegemoet kunnen treden in alle openheid en ons eigen web van intriges en verwachtingen achter ons kunnen laten, dan kunnen we misschien ook door het web van de ander heen kijken, zodat alleen een verbinding overblijft van hart tot hart.
Dit verhaal gaat over een goedgemutste therapeut met een goedlopende praktijk. Hij heeft zijn leven keurig op orde.
Op zekere dag zit er aan het einde van zijn werkdag, nog een laatste cliënt in zijn praktijk te wachten. Hij denkt “Die zal ook nog wel met mij willen praten, ik ben wel moe na zo’n drukke dag en heb zin om naar huis te gaan, maar vooruit!
En hij zegt: kom binnen. De man neemt tegenover hem plaats en blijft hem de hele tijd zwijgend aankijken, op een manier zoals nog nooit iemand hem aankeek. De therapeut denkt eerst: nou ja, ik zal even wachten. Beetje geduld hebben, dan komt de man zo meteen wel los. Maar dat gebeurt niet.
Niks, alleen stilte
En dan begint de therapeut onrustig te schuiven op zijn stoel. Hij zegt: ‘Ja, ik begrijp het wel, het is heel moeilijk als je iets wil zeggen en je hebt er geen woorden voor. Je zit zo dicht, ik begrijp het heel goed!’.
Maar van de andere kant komt geen reactie. Niks, alleen stilte. De man kijkt en zit stil. Hij kijkt niet boosaardig of verontrustend of zo. Hij kijkt gewoon. De therapeut ziet van alles in die ogen, hij projecteert van alles in die blik. Hoelang die ontmoeting duurt weten we niet. Misschien is die man maandenlang teruggekomen. En elke keer zat hij daar stil, zwijgend.
En dan gebeurt er iets, niet met de cliënt, maar heel opmerkelijk met de therapeut. Heel zijn instrumentarium als professional, therapeut of als wat dan ook, niks van dit alles werkt. En tot zijn ontzetting merkt de therapeut dat hij zelf steeds onrustiger wordt, steeds meer gespannen. Er komt van alles bij hem op tegen deze man. Hij weet zich geen raad. Het wordt erger en erger. Wanhoop.
Web van verklaringen
Hij ontdekt dingen in zichzelf die hij niet wil zien. Angst, woede, onmacht, eenzaamheid. Hij ziet de Kaïn in zichzelf, de Hitler in zichzelf. Het liefst wil hij deze man vernietigen die ontsnapt aan het web van verklaringen, waar hij als mens en professioneel geschoold therapeut over beschikt. Zijn therapie helpt hem niet, zijn theologie helpt hem niet, zijn psychiatrische kennis helpt hem niet, evenmin als zijn sociale vaardigheid.
Niets en niets bleef er meer over. Het was schokkend, onthullend en verwarrend. het was beangstigend. Daar stond hij met lege handen. Het niets, de leegte, de eenzaamheid. het was verschrikkelijk. En dan kijkt hij de man weer aan.
Overgeven aan het niet meer weten
En dan gebeurt er iets. Plotseling. Denk niet dat het een plotselinge bliksemflits was of zoiets. Ineens wordt alles anders. De therapeut heeft daar ook geen woorden voor. Het is een overgave. Een loslaten en overgeven aan het niet meer weten. En juist op dat moment breekt het licht door, juist daar als je zelf nergens meer bent.
Hij kijkt naar de ander en bedankt hem want hij weet: deze mens heeft mij gered. Want deze mens heeft aangedurfd wat deze therapeut nooit durfde. Hij durfde in zijn eenzaamheid te kijken, in de leegte, in de onmacht. De therapeut moet erkennen: ik dacht dat ik het was die hem moest bevrijden, maar hij bevrijdde mij uit al mijn webben, uit al mijn vooroordelen.
Vrij bewerkt naar een verhaal van Ton Lathouwers en Howard Cooper.
