Het raakt me diep om jouw kwetsbaarheid te mogen zien. Het is niet breekbaar en soft, maar ongelooflijk krachtig. Zo puur en authentiek.
Ik weet nog dat je die muur om je heen had. Ik kon je niet bereiken. Je was ver weg in je eigen wereld. Mijn woorden bereikten je niet. Mijn hart bereikte je niet, maar toch voelde ik een onhoorbaar verlangen. Je verschuilde je achter je muur zodat je niet geraakt kon worden, uit angst om dat wat jou het liefste was kwijt te raken. Je verschuilde je achter de groep, achter bergen argumenten, achter ferme taal en achter stoere vrienden, zodat je niet opnieuw kwijt zou raken wat jou het liefste is. Ik hoorde niet jouw geluid, maar het lawaai waarin je kon vergeten en de pijn niet hoefde te voelen.
Ik geef je mijn vertrouwen in de hoop een glimp van je te zien. Ik geef je mijn openheid en accepteer je onvoorwaardelijk omdat ik achter die muur iets moois meen te zien. Ik wacht stil en zonder oordeel, met respect voor wat voor jou het liefste is.
Geleidelijk kom je naar me toe. Je durft kwetsbaar te zijn. Maar soms schiet je ook weer weg. Ik ben soms ongeduldig als je weer in je schulp kruipt. Ik wil je zo graag zien.
kwetsbaar echo van verlangen om heel en volledig te zijn
In jouw woorden hoor ik steeds vaker het verlangen doorklinken. Een echo om heel en volledig te zijn en ten diepste naar buiten te brengen wat jou het liefste is. Er is wel durf voor nodig om de muur te slechten, daarom doe je dat steen voor steen en langzaam wordt het verlangen om naar buiten te komen groter dan de angst om te verliezen.
Ik blijf zien wie je ten diepste bent en nodig je uit om ruimte te geven aan je woorden, aan je gevoelens, je verlangens, maar ook aan je pijn, je verdriet en gekwetstheid.
Langzaam komt jouw schat naar buiten
Langzaam vallen de verdedigingen weg en komt jouw schat naar buiten. Het is nog broos en aarzelend, maar er ontvouwt zich leven, passie, plezier, liefde en overgave aan jezelf, aan datgene wat jou het meest dierbaar is. Soms word je nog wel geraakt, maar je vlucht niet meer achter de muur. Je laat je nog wel raken maar het raakt je niet meer in je ziel.
Ik voel in deze kwetsbaarheid een onvoorwaardelijke overgave aan het leven. Samen geven we ons over en daarin voel ik ten diepste de verbinding met jou en met wat ons samen het meest dierbaar is.
Ben Hoogenboom, directeur ZenCenter/ Centrum voor zingeving